خرد کودکی – کودکی خرد

یوریکا یک حرف نداست؛ یافتم یافتم، از زمانی که ارشمیدس فریاد برآورد یوریکا یوریکا، بشر همواره در پی کشف حقیقت است. حجم معادل هر جسم را با فرو بردن آن در آب و اندازه گیری حجم آبی که از ظرف بیرون می ریزد، می توان محاسبه کرد. ماه را در آب فرو کردن ! چه چیز بیرون میریزد؟ ماه یا آب ؟ هر دو نشانه اند ، باوری ابتدایی، باید بیرون بریزد یا توتم وار خورده شود.
پرتو نور دهان گوسفند را جستجو میکند تا ماه را بیابد. ماهی که دیگر روی شاخ گاو نیست به درون شکم گوسفند رفته است!
جایی میان زباله ها..انبوهی پسمانده ی کوگیتو ارگو سووم cogito ergo sum !
کتاب و کلمه ظاهر میشوند.
چراغ!
نور کوچک هدایتگر و جستجوگر در پی نادیدنی ها در تاریکی. جرقه های معنا از دل آتش بیرون می ریزد و اندک روشنایی ساخته میشود. انسان در جستجوی معنا مجهز شده به چراغ عقل، نوری که پهنه ی روشنایی اش بیشتر از چند گام نیست؛ گام های لذت و محدوده ی حیرت! سرگیجه ی ابهام، دوران و دوران و دوباره گم گشتن!
باید چشم بست و خوابید..تا چشم دل بازگردد و ماه دنبالت آید..تا بیداری کودک تاریخ!!
یوفو به کارگردانی حمید و مهدی حسینی فیلمی است درباره ی کودک و آرزوهایش، که استعاره هایش ما را به عمقی می رساند که جذابیت مفاهیم در آنجا آشکار میشود. کارگردان با هوشمندی این مسیر را برای مخاطب دلنشین کرده است تا ژرف ترین پرسش های هستی شناسانه را مطرح کند بی آنکه به دام فلسفه زدگی و آوانگاردیسم بیوفتد. یوفو مثال مناسبی است برای چگونگی پرداخت به ایده در قالب فرم متناسب با آن، که می تواند الگوی خوبی برای فیلمسازان معناگرا باشد.
کودک خود استعاره ای از سیر تاریخی کودکی انسان است! که چگونه در ابتدا شروع به شناخت پدیده های اطراف خود می کند. مجله ای در ارتباط با کیهان شناسی که حکم راهنمای او را پیدا میکند، مرجعی میشود برای شناخت پیرامون، گویی هرآنچه درون آن است را میتواند تصاحب کند. با ظرفی تلاش بر به چنگ آوردن ماه دارد، اما چیزی که او به دست می آورد، تنها تصویری است از ماه، نه حقیقت ماه! بدین سبب بشر همچنان در کسب معرفت حقیقی ناکام باقی میماند، چرا که زمانی مبنای هستی را خرد و عقل دکارتی قرار دارد؛ عقلی که میتواند همچنان کودک باشد و دچار خطا گردد. یوفو به درستی وسیله ی شناخت را چراغی در نظر گرفته است بر روی سر کودک و می توان دید که تنها افق محدودی را روشن میکند.
در نهایت در ذهن مخاطب سنتزی شکل میگیرد که شاید مجهول باقی بماند؛ تا چه اندازه یوفوی پیرامون را شناخته ایم؟!

شیوا مهرجو
تاریخ ۱۰ آبان ۱۴۰۲