نمایشگاه تجسم بی‌زمان؛ جای خالی بینال مجسمه‌سازی را پر کرد

به گزارش پایگاه خبری و هنری پیام هنر، در نمایشگاه تجسم بی‌زمان در نمایشگاه «تجسم بی‌زمان»، مجموعه‌ای از ۸۰ مجسمه که با متریال و تکنیک‌های مختلف خلق شده‌اند در معرض دید قرار گرفته است. نمایشگاهی که در ایام برگزاری‌اش رکود نمایشگاه فصل اخیر را شکست.
فرزانه اسعدی درباره نمایشگاه تجسم بی‌زمان گفت: نمایشگاه «تجسم بی‌زمان» از جمله مهم‌ترین نمایشگاه‌های مجسمه است که در سال‌های اخیر در ایران برپا شده و این نمایشگاه به نظرم جای خالی بینال مجسمه‌سازی را به تنهایی پر کرده است و فرصت مغتنمی فراهم کرده تا آثار نسل‌های مختلف مجسمه سازان ایران دیده شوند و فرصتی برای بحث و گفت وگو برای مجسمه‌سازی امروز ایران فراهم شود.
او افزود: این نمایشگاه از جنبه‌های مختلف قابل تامل است و به نظرم باید برگزاری نمایشگاه‌های گروهی و تخصصی از این دست تداوم داشته باشد چون فضایی که برپایی این نمایشگاه‌ها بوجود می‌آورند زمینه‌ای را برای رشد نسل‌های جوان مجسمه‌سازی فراهم می‌کنند.
این مجسمه ساز پیشکسوت ادامه داد: متأسفانه برخی از نمایشگاه‌های گروهی به سمتی رفته‌اند که پیش از برپایی نمایشگاهی یک تیم به داوری آثار می‌پردازند و در نهایت آثاری را مناسب نمایش می‌بینند که از نقطه نظر آن‌ها قابل نمایش باشد؛ این رویکرد موجب می‌شود که آثار بسیاری از هنرمندان هرگز فرصت دیده شدن پیدا نکنند و تنها آثاری به نمایشگاه‌ها راه پیدا کنند که همسو با نظر گروهی خاص است.
این هنرمند در ادامه افزود: نمایشگاه تجسم بی‌زمان از جنبه‌های مختلف قابل تامل است و یکی از وجوه قابل تامل این نمایشگاه چیدمان آثار است. برخی از آثار این نمایشگاه در گالری به صورت معلق جانمایی شده‌اند و این نوع چیدمان جسارت خاصی می‌خواهد و کار بسیار دشواری است و نیاز به محسابات متعدد ریاضی دارد. هانی نجم درباره نمایشگاه تجسم بی‌زمان گفت: تاریخ مجسمه‌سازی معاصر ایران، برخلاف آنچه گاهی در روایت‌های رسمی یا نمایشگاه‌های پراکنده القا می‌شود، تاریخ یک جریان پیوسته نیست؛ بیشتر شبیه رشته‌ای از جزیره‌های کم‌وبیش دورأفتاده است که هرکدام از هنرمندان کوشیده‌اند در آن برای خود زیستگاهی بسازند.
او افزود: در نمایشگاه «تجسم بی‌زمان» مجموعه‌ای ناهمگن به نمایش درآمده‌اند و ناهمگون بودن مجسمه‌ها؛ این موضوع را برای مخاطب حرفه‌ای هنر‌های تجسمی مجسمه‌سازی در ایران پررنگ می‌کند که چگونه مجسمه‌سازی میان ریشه‌های بومی، فشار‌های مدرنیسم، و پراکندگی فرهنگی معاصر، توانسته در ایران راهی برای گفتن پیدا کند.
این طراح ادامه داد: نمایشگاه تجسم بی‌زمان به خوبی این موضوع را عیان می‌کند که مجسمه‌سازی در ایران ناهمگن است و هر یک از هنرمندان در طول تاریخ به فراخور نگاهی که به حجم، متریال، تکنیک و معنا داشته‌اند، اثری را خلق کرده‌اند و همین رویکرد موجب شده که امروزه شاهد چندصدایی و مقاومت در برابر یک‌دست شدن در هنر مجسمه‌سازی باشیم.

این نقاش که آثارش در رویداد‌های متعدد بین‌المللی به نمایش درآمده در پایان سخنانش گفت: به نظرم نمایشگاه، تجسم بی‌زمان رویداد مهمی است که به همت یک گالری برپا شده و از این نمایشگاه می‌توان نقبی به تاریخ مجسمه‌سازی ایران زد.
مهرداد دفتری درباره نمایشگاه تجسم بی‌زمان گفت: به نظرم نمایشگاه تجسم بی‌زمان یکی از نمایشگاه‌های قابل تاملی است که در سال جاری برگزار شده است؛ در این رویداد نمایشگاهی مجموعه متنوعی مجسمه به نمایش درآمده که هر یک می‌توانند ذهن مخاطب را درگیر کند.
او افزود: برگزاری نمایشگاه‌هایی گروهی چون «تجسم بی‌زمان» که پشت تک تک انتخاب‌ها و جانمایی آثار در فضای گالری فکر شده موجب می‌شود تا مخاطب اگر در سال‌های اخیر نمایشگاه‌های مجسمه را دنبال نکرده باشد بتواند تصویری کلی از مجسمه‌سازی امروز ایران کسب کند.
این عکاس پیشکسوت در ادامه سخنانش گفت: گالری کاشف از جمله گالری‌هایی است که مدت کوتاهی است که به فضای نمایشگاهی تهران اضافه شده است و به نظرم این فضا مناسب نمایشگاه‌های مجسمه است و می‌تواند به بهتر دیده شدن هنر مجسمه‌سازی کمک کند.

در نمایشگاه «تجسم بی‌زمان» آثاری از فریدون آو، مهدیه ابوالحسنی، مسعود اخوان جم، صادق ادهم، میترا ارباب سلجوقی، فرزانه اسعدی، سیمین اکرامی، رضا‌امیر یاراحمدی، سروش ایزدبخش، تا‌ها بهبهانی، کیوان بیرانوند، ژازه تباتیایی، پرویز تناولی، وحید چمانی، فرزانه حسینی، ابراهیم حقیقی، محمدرضا خلج، بهمن دادخواه، بهرام دبیری، پانته آ رحمانی، حامد رشتیان، مجتبی رمزی،