نمایش «دیگری شبیه خودش» به کارگردانی شاهین چگینی، در تماشاخانه مشایخی روی صحنه رفت

به گزارش پایگاه خبری و هنری پیام هنر و به نقل از سینماخانه؛ نمایش «دیگری شبیه خودش» به کارگردانی شاهین چگینی از تاریخ ۰۵ تا ۳۰ آذرماه ۱۴۰۳ در تماشاخانه مشایخی به روی صحنه رفت. این اثر نمایشی که بر اساس سه نمایشنامه کوتاه ساموئل بکت، شامل “footfalls” صدای پا، “Quad” چهارگوش و “rockaby” لالایی شکل گرفته، به نوعی آزمایشی و تجربه‌گرایانه در عرصه تئاتر شناخته می‌شود.
شاهین چگینی کارگردان این نمایش در گفتگوی اختصاصی خود گفت:در اپیزود اول این نمایش، شخصیت اصلی، یک دختر چهل ساله، در اتاقی تنها در مسیری باریک از نور قدم می‌زند و به صدای پای خود گوش می‌دهد، در حالی که با مادری (شاید ذهنی) گفتگو می‌کند. در اپیزود دوم، چهار بازیگر در مسیری مربع‌شکل با نظم خاصی تنها راه می‌روند. اپیزود سوم، در واقع به نوعی ادامه اپیزود اول است، جایی که گویی مادر روی صندلی گهواره‌ای نشسته و به صدای ذهن خود گوش می‌دهد.
وی در ادامه افزود: این نمایش از نظر طراحی و فضای اجرایی به شدت به مینیمالیسم وفادار مانده است. طراحی صحنه کاملاً خالی از وسایل اضافی بوده و تنها دیوارها باقی مانده‌اند که فضای نمایشی را فشرده‌تر کرده‌اند. جالب آن که این اثر به شکل ویژه‌ای از نور بهره برده است، به طوری که نور تبدیل به یک جزء از شخصیت‌ها و تعامل‌گرهای اصلی نمایش شده است. طراحی لباس‌ها نیز به همین رویکرد مینیمالیستی اشاره دارد، به طوری که غالب رنگ‌ها سیاه و بر اساس پیشنهاد نویسنده، رنگ‌های دیگر تنها در کفش‌های بازیگران استفاده شده است.
چگینی به مشکلات نمایش اشاره کرد و گفت: یکی از چالش‌های اصلی این اجرا، نحوه ارتباط تماشاگران با اثر بود. نمایش‌های ابزورد معمولاً تماشاگر را با پرسش‌های پیچیده‌تری مواجه می‌سازند و در این راستا، گروه اجرایی تصمیم گرفت تا به وفاداری به خواسته‌های نویسنده و فرم اثر باقی بماند و از توقعات رایج مخاطب عام کاسته شود. این تصمیم موفقیت‌آمیز بود و تماشاگران بیشتر به احساسات و حس‌های فیزیکی نمایش واکنش نشان دادند تا به فهم آن، امری که برای گروه اجرایی و تماشاگران تجربه‌ای متفاوت و غنی به همراه داشت.
تمرینات این نمایش از اواسط تابستان ۱۴۰۳ آغاز شد و به دلیل چالش‌های فرم اجرایی، شامل تمرینات متفاوت و آزمون و خطاهای زیادی بود تا در نهایت، فرم نهایی آن در پاییز ۱۴۰۳ شکل گرفت.
کارگردان نمایش، شاهین چگینی، در صحبت‌های خود توضیح داد که این پروژه از یک پرسش فلسفی آغاز شد: “خاستگاه انسان مدرن گرفتار در وضعیت امروز و انعکاس آن در هنر و ادبیات از کجا رقم خورده است؟” برای پاسخ به این پرسش، چگینی به آثار نویسندگانی چون نیچه، داستایوفسکی، چخوف و سپس ساموئل بکت رجوع کرد و در این مسیر، نمایش‌هایی چون “لابیرنت” اثر فرناندو آرابال، “سه نمایشنامه از یاسمینا رضا” و “خدای کشتار” را نیز به روی صحنه برد.